Venetië
Blijf op de hoogte en volg Monique
09 Augustus 2015 | Italië, Mirano
Ja vandaag gaan we dan naar Venetië.
We genieten eerst van een heerlijk ontbijt in ons hotel. Er staat een apparaat dat pancakes maakt. Zonder vet, legt de dame van het hotel ons uit. Er staat een apparaat waar yoghurt uit komt die precies op de goede temperatuur is en nog biologisch ook. Een plaat met verse honing. Echt. Dist is even genieten na het vliegenontbijt van het vorige hotel. We nemen het er dus even flink van.
We vragen bij de receptie hoe we in Venetië moeten komen. Gewoon met de bus die voor de deur stopt en kaartje koop je in de bus. Oké dat is makkelijk. Vandaag blijft mijn Aygo dus lekker staan. Kan die een beetje uitrusten voor de lange reis terug morgen.
Na 10 minuten komt de bus en de buschauffeur spreekt natuurlijk geen woord engels in zo'n dorp. Ik vraag om 2 kaartjes maar hij roept maar Tabacco. Na 3 haltes begrijp ik dat we een kaartje moeten kopen bij een tabakshop langs de weg. We stappen uit in een ander dorpje en kopen daar een kaartje. Retourtje voor 5,60 pp. Geen geld vinden wij :) We nemen de volgende bus en na 35 minuten stappen we uit in het centrum van Venetië. Nou ja centrum. Het bus, watertaxi en treinstation. Waar moeten we heen? Niet zo moeilijk...gewoon de rest van de meute volgen. Wat een mensen. En wat is het warm. 90% stapt in een watertaxi. Wij besluiten door de smalle, schaduwrijke straatjes te slenteren en volgen de bordjes San Marco of Rialto. We struinen de kraampjes af en hebben alles wel 10x in onze handen zoals echt Hollanders. En alles is natuurlijk veel te duur. Nikki weet aardig de prijs naar beneden te krijgen bij een leuke rugzak maar deze eigenwijze mama dacht dat we de tassen nog wel vaker tegen zouden komen. Het was ten slotte 1 van de eerste kraampjes. Maar helaas. Niet meer tegen gekomen. En dat ene straatje terugvinden was natuurlijk niet te doen. Wat een doolhof is het daar. Alle straatjes lijken op elkaar omdat overal wel dezelfde winkeltjes te vinden zijn. Dus geen rugzak. Dat zal ik nog een poosje aan moeten horen...
Ons doel is vandaag om een tochtje met een gondel te maken door Venetië. We vinden een aanlegsteiger en zien een bordje met de prijs. Ik ben compleet in shock. 80 euro voor een half uurtje varen! Dat gaat toch een beetje te ver dacht ik. Maar we wilden wel heel graag. De meneer van de boot gaf aan dat we met maximaal 6 personen op de boot konden voor 80 euro. Hmm als we er nu nog 4 personen bij vinden dan kunnen we de prijs delen. Dus we blijven netjes wachten totdat er mensen geïnteresseerd aan komen lopen. Als snel komt er een koppel uit Las Palmas (Canarische Eilanden) aan gelopen en ze kijken ook niet blij als ze de prijs zien. Ik trek de stoute schoenen aan en vraag of ze misschien samen met ons op de boot willen zodat we de prijs kunnen delen. Ze kijkt erg blij en stelt zelf voor om op nog 2 mensen te wachten. Het zijn dus niet alleen die Hollanders die zuinig zijn ;)
Tijdens het wachten komt er een bruidspaar uit Korea voorbij en nikki vraag of ze een foto mag maken. Dat mag maar het bruidspaar vraagt of wij ook met hen op de foto willen. Hun fotograaf gaat los en blijft klikken. Pff maar ok. Wat zal ze het warm hebben in haar jurk...
Na 5 minuten komen er nog 2 mensen aanlopen. uit L.A. Beverly Hills. Een moeder met haar dochter van 17 jaar. Ook zij willen graag mee met de boot voor een leuk prijsje en zo is ons gezelschap compleet. We stellen ons voor aan elkaar en al snel is het ijs gebroken. We stappen in de gondel en genieten van de prachtige smalle "straatjes" van Venetië. De kapitein vertelt ons het een en ander over Venetië en blijkt hier zelf al zijn hele leven te wonen. Al 5 generaties van zijn familie waren kapitein van een gondel.
We klikken er aardig op los met ons fototoestel want wat is Venetië fotogeniek. Nikki maakt leuke groepsfoto's met haar selfiestok. Ideaal.
Na 35 minuten stappen we uit en nemen afscheid van het echtpaar uit Las Palmas. Moeder en dochter uit L.A. blijven hangen. Er is een leuke klik en we besluiten samen verder te lopen. Wat een leuke mensen. We bezoeken de Rialto brug en het San Marco plein.
In de middag gaan we een paar uur uit elkaar om vervolgens om 20.00 uur weer af te spreken voor een gezamenlijk diner.
Nikki en ik struinen samen nog wat winkels af waaronder de DisneyStore. Verder zoeken we vooral winkels met airco. Want wat is het warm. Nikki heeft erg last van haar rug en rond een uur of 6 gaan we even lekker zitten langs het water. Nikki gaat liggen en is binnen no time onder zeil. Ze slaapt gewoon een uur. Op de stenen trappen bij een bruggetje waar de gondels varen. Ik geniet terwijl ik naast haar zit. Wat is zij opeens groot, maar nu toch weer zo klein. Ik zie in gedachten dat kleine meisje en droom even terug naar toen. De tijd gaat zo snel. Wie had durven dromen dat ik vandaag met haar hier in Venetië zou rondlopen? Wat een rijkdom. Ik geniet en droom terwijl op de achtergrond mannen zingen in de gondels en muziek maken met een trekharmonica. Het lijkt wel een sprookje.
Dan maak ik Nikki wakker want we moeten op zoek naar de plek waar we af hebben gesproken met de dames uit L.A. Onderweg kopen we nog wat souvenirs zoals kaarten, een waaier, magneten en een leuke trui bij United Colors of Venetië.
Het is een leuk weerzien met Karen en Juliet uit LA. We eten pizza en wisselen verhalen uit over thuis en de vakantie. De meiden hebben natuurlijk al lang telefoonnummers uitgewisseld en samen hebben ze de grootste lol. Er is veel herkenning en dan blijkt maar weer dat het niet uit maakt uit welk deel van de wereld je komt. Meiden van die leeftijd zijn allemaal hetzelfde haha. Wat een heerlijke avond.
Rond 11 uur nemen we afscheid en beloven contact te houden.
Naar het station besluiten Nikki en ik de watertaxi te nemen. Anders moeten we een dik half uur lopen door de donkere smalle straatjes waar nu gesloten winkels te vinden zijn. Geen goed idee, dus de watertaxi is, ondanks het "sardientjes in blik" gevoel, toch een goede actie van ons.
We stappen uit de boot en vervolgens snel in de bus en nu onderweg goed opletten waar we er uit moeten. Een jonge dame spreekt ons aan, omdat ze ons vragend zag kijken denk ik, en sprak met de bus-chauffeur af dat ze ons een seintje zouden geven als we er uit moeten. Wat zijn er toch ook veel vriendelijke mensen op de wereld. In 5 minuten weet ik haar hele levensverhaal. Zoveel leed en dan toch nog zo vriendelijk kunnen zijn. En nee ze was geen bedelaar en was nergens op uit. Gewoon een spontane vriendelijke dame. Echt, ze bestaan!
Na nog een kleine 35 minuten met de bus stappen we moe maar zeer voldaan ons bedje in. Wat een werelddag. Weer één om in te lijsten met een gouden randje...
xxx
We genieten eerst van een heerlijk ontbijt in ons hotel. Er staat een apparaat dat pancakes maakt. Zonder vet, legt de dame van het hotel ons uit. Er staat een apparaat waar yoghurt uit komt die precies op de goede temperatuur is en nog biologisch ook. Een plaat met verse honing. Echt. Dist is even genieten na het vliegenontbijt van het vorige hotel. We nemen het er dus even flink van.
We vragen bij de receptie hoe we in Venetië moeten komen. Gewoon met de bus die voor de deur stopt en kaartje koop je in de bus. Oké dat is makkelijk. Vandaag blijft mijn Aygo dus lekker staan. Kan die een beetje uitrusten voor de lange reis terug morgen.
Na 10 minuten komt de bus en de buschauffeur spreekt natuurlijk geen woord engels in zo'n dorp. Ik vraag om 2 kaartjes maar hij roept maar Tabacco. Na 3 haltes begrijp ik dat we een kaartje moeten kopen bij een tabakshop langs de weg. We stappen uit in een ander dorpje en kopen daar een kaartje. Retourtje voor 5,60 pp. Geen geld vinden wij :) We nemen de volgende bus en na 35 minuten stappen we uit in het centrum van Venetië. Nou ja centrum. Het bus, watertaxi en treinstation. Waar moeten we heen? Niet zo moeilijk...gewoon de rest van de meute volgen. Wat een mensen. En wat is het warm. 90% stapt in een watertaxi. Wij besluiten door de smalle, schaduwrijke straatjes te slenteren en volgen de bordjes San Marco of Rialto. We struinen de kraampjes af en hebben alles wel 10x in onze handen zoals echt Hollanders. En alles is natuurlijk veel te duur. Nikki weet aardig de prijs naar beneden te krijgen bij een leuke rugzak maar deze eigenwijze mama dacht dat we de tassen nog wel vaker tegen zouden komen. Het was ten slotte 1 van de eerste kraampjes. Maar helaas. Niet meer tegen gekomen. En dat ene straatje terugvinden was natuurlijk niet te doen. Wat een doolhof is het daar. Alle straatjes lijken op elkaar omdat overal wel dezelfde winkeltjes te vinden zijn. Dus geen rugzak. Dat zal ik nog een poosje aan moeten horen...
Ons doel is vandaag om een tochtje met een gondel te maken door Venetië. We vinden een aanlegsteiger en zien een bordje met de prijs. Ik ben compleet in shock. 80 euro voor een half uurtje varen! Dat gaat toch een beetje te ver dacht ik. Maar we wilden wel heel graag. De meneer van de boot gaf aan dat we met maximaal 6 personen op de boot konden voor 80 euro. Hmm als we er nu nog 4 personen bij vinden dan kunnen we de prijs delen. Dus we blijven netjes wachten totdat er mensen geïnteresseerd aan komen lopen. Als snel komt er een koppel uit Las Palmas (Canarische Eilanden) aan gelopen en ze kijken ook niet blij als ze de prijs zien. Ik trek de stoute schoenen aan en vraag of ze misschien samen met ons op de boot willen zodat we de prijs kunnen delen. Ze kijkt erg blij en stelt zelf voor om op nog 2 mensen te wachten. Het zijn dus niet alleen die Hollanders die zuinig zijn ;)
Tijdens het wachten komt er een bruidspaar uit Korea voorbij en nikki vraag of ze een foto mag maken. Dat mag maar het bruidspaar vraagt of wij ook met hen op de foto willen. Hun fotograaf gaat los en blijft klikken. Pff maar ok. Wat zal ze het warm hebben in haar jurk...
Na 5 minuten komen er nog 2 mensen aanlopen. uit L.A. Beverly Hills. Een moeder met haar dochter van 17 jaar. Ook zij willen graag mee met de boot voor een leuk prijsje en zo is ons gezelschap compleet. We stellen ons voor aan elkaar en al snel is het ijs gebroken. We stappen in de gondel en genieten van de prachtige smalle "straatjes" van Venetië. De kapitein vertelt ons het een en ander over Venetië en blijkt hier zelf al zijn hele leven te wonen. Al 5 generaties van zijn familie waren kapitein van een gondel.
We klikken er aardig op los met ons fototoestel want wat is Venetië fotogeniek. Nikki maakt leuke groepsfoto's met haar selfiestok. Ideaal.
Na 35 minuten stappen we uit en nemen afscheid van het echtpaar uit Las Palmas. Moeder en dochter uit L.A. blijven hangen. Er is een leuke klik en we besluiten samen verder te lopen. Wat een leuke mensen. We bezoeken de Rialto brug en het San Marco plein.
In de middag gaan we een paar uur uit elkaar om vervolgens om 20.00 uur weer af te spreken voor een gezamenlijk diner.
Nikki en ik struinen samen nog wat winkels af waaronder de DisneyStore. Verder zoeken we vooral winkels met airco. Want wat is het warm. Nikki heeft erg last van haar rug en rond een uur of 6 gaan we even lekker zitten langs het water. Nikki gaat liggen en is binnen no time onder zeil. Ze slaapt gewoon een uur. Op de stenen trappen bij een bruggetje waar de gondels varen. Ik geniet terwijl ik naast haar zit. Wat is zij opeens groot, maar nu toch weer zo klein. Ik zie in gedachten dat kleine meisje en droom even terug naar toen. De tijd gaat zo snel. Wie had durven dromen dat ik vandaag met haar hier in Venetië zou rondlopen? Wat een rijkdom. Ik geniet en droom terwijl op de achtergrond mannen zingen in de gondels en muziek maken met een trekharmonica. Het lijkt wel een sprookje.
Dan maak ik Nikki wakker want we moeten op zoek naar de plek waar we af hebben gesproken met de dames uit L.A. Onderweg kopen we nog wat souvenirs zoals kaarten, een waaier, magneten en een leuke trui bij United Colors of Venetië.
Het is een leuk weerzien met Karen en Juliet uit LA. We eten pizza en wisselen verhalen uit over thuis en de vakantie. De meiden hebben natuurlijk al lang telefoonnummers uitgewisseld en samen hebben ze de grootste lol. Er is veel herkenning en dan blijkt maar weer dat het niet uit maakt uit welk deel van de wereld je komt. Meiden van die leeftijd zijn allemaal hetzelfde haha. Wat een heerlijke avond.
Rond 11 uur nemen we afscheid en beloven contact te houden.
Naar het station besluiten Nikki en ik de watertaxi te nemen. Anders moeten we een dik half uur lopen door de donkere smalle straatjes waar nu gesloten winkels te vinden zijn. Geen goed idee, dus de watertaxi is, ondanks het "sardientjes in blik" gevoel, toch een goede actie van ons.
We stappen uit de boot en vervolgens snel in de bus en nu onderweg goed opletten waar we er uit moeten. Een jonge dame spreekt ons aan, omdat ze ons vragend zag kijken denk ik, en sprak met de bus-chauffeur af dat ze ons een seintje zouden geven als we er uit moeten. Wat zijn er toch ook veel vriendelijke mensen op de wereld. In 5 minuten weet ik haar hele levensverhaal. Zoveel leed en dan toch nog zo vriendelijk kunnen zijn. En nee ze was geen bedelaar en was nergens op uit. Gewoon een spontane vriendelijke dame. Echt, ze bestaan!
Na nog een kleine 35 minuten met de bus stappen we moe maar zeer voldaan ons bedje in. Wat een werelddag. Weer één om in te lijsten met een gouden randje...
xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
