Last day in Berlin...

Wakker worden met het idee dat ik vandaag het thuisfront weer ga zien! Dat is lekker wakker worden.
Maar aangezien we pas om 17.30 uur de lucht in gaan kunnen we lekker rustig aan doen.
We douchen op ons gemak, pakken de koffers vast in en ontbijten op ons vertrouwde plekje op de hoek van de straat.
Het zonnetje schijnt en het is al gezellig druk op straat. Dat beloofd nog een leuke laatste dag te worden in Berlijn.

Sharon heeft afgesproken met een kennis dus ik ga vandaag weer alleen op pad. Nadat we de koffers bij de receptie hebben afgegeven omdat we moesten uitchecken, besluit ik vandaag lekker te gaan wandelen. Onze weekkaart voor het OV is verlopen en eigenlijk is de zon gewoon te lekker om de dag onder de grond door te brengen. En aangezien ik er gisteren achter kwam dat alles erg dicht bij elkaar ligt kan ik net zo goed gaan lopen.
(Kan ik ook niet zo snel verdwalen ;))
Ik slenter langs mooie pandjes en smalle straatjes richt de Brandenburger Tor. Half uurtje lopen volgens google map. Dat valt mee. En ik besluit de route te volgen via google map want als ik mijn eigen richtingsgevoel gebruik ben ik bang dat ik vliegtuig vanmiddag niet haal.

Het is erg druk als ik bij Brandenburger Tor aankom. Er zijn meditaties gaande voor wereldvrede en demonstraties tegen atoombommen. En aangezien het morgen 1 mei is, de dag van de arbeid, zijn ze bezig met het opzetten van tenten voor een groot festival. Tel daarbij de toeristen op en de lokale bevolking vanwege de vrije zondag en je hebt een plein vol.
Ik passeer dit allemaal dus snel en wandel via het overheidsgebouw naar Strasse des 17. Juni. Dis het verlengde van Unter den Linden maar dan aan de andere kant van de Brandenburger Tor.
Het blijkt een behoorlijke lange strasse te zijn die dwars door de Tiergarten loopt. De weg deelt het gigantische, groene park in 2 helften.
Terwijl ik over de weg loop richting de Siegessäule aan het eind van de straat (lees: 2,1 km), passeer ik het Sowjetisches Ehrenmal, een monument voor de gevallen soldaten in de 2de wereldoorlog.
Erg indrukwekkend en vol Russische toeristen.
Ik besluit verder te lopen want ik moet best nog een eind. En aangezien ik echt om 15.00 uur bij het appartement moet zijn voor de koffers kan ik maar beter de vaart er een beetje inzetten.
Via een tunnel aan het eind van de lange straat kom ik op het plein met het mooie gouden beeld. Het blijkt gigantisch hoog te zijn van dichtbij en je kan er zelfs in/op om van een prachtig uitzicht te genieten over Berlijn. De rij met toeristen is erg lang om de Siegessäule te beklimmen.Dus ik sla dit rondje over.
Via de tunnel wandel ik het park in. Het mooie weer zorgt ervoor dat het park vol met wandelaars, fietsers en hardlopers is.
Echt heel gemütlich allemaal...
Als ik op mn horloge kijk zie ik dat ik nog 3 kwartier heb om bij het appartement te komen. Dat wordt doorlopen! Ik zet mijn google maps weer aan en zie dat ik nog tijd heb voor een broodje bij Subway. Even bijkomen! Heb ondertussen mijn dagelijkse 10.000 stappen wel behaald!
Om 15.00 uur precies stap ik het appartement binnen en niet veel later is Sharon er ook. We frissen ons een beetje op en gaan natuurlijk veel te laat richting de metro U8. Want als we die eerder hadden genomen hadden we niet zo hoeven te stressen op het moment dat de aansluitende bus naar het vliegveld niet op komt dagen...Wachten, wachten en nog eens wachten. Ons geduld wordt zwaar op de proef gesteld als er 2 bussen langs rijden zonder te stoppen. Ondertussen is het 16.00 uur en om 17.05 moeten we boarden...
Eindelijk is de bus daar. Overvol natuurlijk. Beetje proppen en dan gaan we eindelijk. Half 5 komen we aan en dan moeten we nog zoeken waar we de koffers moeten droppen. Dat kan tot uiterlijk 10 over half 5. Het is echt allemaal net aan! En daar kan ik niet zo goed tegen. Maar we redden het. En ook de lange rij bij de controle overleven we op tijd en maken ze zelfs tijd vrij voor Sharon om haar extra op drugs te controleren in een apart hokje. Oeps...
Om 17.15 zitten we dan gelukkig in het vliegtuig naar onze love ones.
Het kan ons nu niet snel genoeg gaan. De week was echt geweldig en absoluut supercalifragilisticexpialidasties maar nu willen we naar huis.
Gelukkig is het maar een uurtje vliegen en voordat we er erg in hebben zet de piloot de daling alweer in.
"Bedankt voor het vliegen met Royal Dutch Airlines" galmt er door de luispreker. Ja graag gedaan! Maar nu willen we onze koffer en op zoek naar onze ophaalservice!
Ik zoek en tuur en bedenk mij dat ze vast op de parkeerplaats staan te wachten. Maar dan voel ik Nikki's armen op mij heen. Ik draai mij om en zie 3 paar ogen. Peet, Jeff en Nikki.
Gelukkig...ze zijn toch blij dat ik weer thuis ben...Anders komen ze niet met een hele delegatie toch?
Ik ben in ieder geval happy. Bey Berlin. Hello Schiedam!